இயலாமை

பல சமயம் நினைத்ததுண்டு
என் நாட்டிற்காக வாழ
புத்தகங்கள் துணை புரிந்தது
இனத்திற்காக பொங்கி ஏழ
கண் முன்னே வந்தது தாய் தந்தையின் முகம்
சிரித்தது பின் அழுதது, அதில் துவண்டது என் நிறம்

சுயநலம் என்னை வென்றுவிட்டது
புத்தன் சொன்ன அன்பை கொன்றுவிட்டது
எம்மக்கள் அங்கே குருதியில் நனைகையில்
இங்கே நான் பொதி சுமக்கும் கழுதையாய்!
கடனால் வீழ்ந்த குடும்பத்தை, மானத்தை
மீட்க தவிக்கிறேன் உரிமையாய்?

காசில்லாத நேரத்தில் கண்ணியம் இருந்தது
சொந்தங்கள் எச்சில் உமிழும் வரை?
நீங்கள் சொல்வது கேட்கிறது - முட்டாள்
முதலில் இனம் அதன் பின் குடும்பம்...
என் குடும்பத்திருக்கு தேவை நான் - இல்லையேல்
அது ஒரு சுவர் இல்லா சித்திரம்!?