முற்றுப்புள்ளி...

வாழ்வில் பணம் எப்பொழுதும் முக்கியம் இல்லை என நினைப்பவன் நான். அதற்கான பல காரணங்களில் இந்த சம்பவமும் ஒன்று. நான் பதினோராம் வகுப்பு படித்த காலத்தில் நடந்த நிகழ்ச்சி மற்றும் நான் மிகவும் மனம் வருந்திய நேரங்களில் இது மிக முக்கியமானது.

அவரை சில நேரங்களில் பல இடங்களில் பார்த்ததுண்டு ஆனால் மனம் பெரிதாய் கேள்வி கேட்டதில்லை. எப்பொழுதாவது மதிய உணவிருக்காக பள்ளியின் அருகே உள்ள சிறிய மெஸ்சில் சாப்பிடுவோம். அன்றும் அப்படித்தான் அவரை பார்க்க நேர்ந்தது. வயது எழுபது பக்கம், கிழித்த ராணுவ உடையிலும் கம்பீரமாய் கையில் ஒரு கழி வைத்திருந்தார். என்ன தீர்க்கமோ, நாங்கள் சாப்பிடும் வரை பார்த்தாரே ஒழிய எதையும் கேட்கவில்லை. ஆனால் அவர் யாசகம் கேட்காமலே கண்கள் பசியை பேசியது. நாங்கள் கைகழுவும் பொது தான் கவனித்தேன் என் நண்பன் மெஸ் முதலாளியிடம் எதையோ பேசிக்கொண்டிருந்தான். உடனே அவருக்கு ஒரு பார்சல் சாப்பாடை மெஸ் முதலாளி கையில் கொடுத்தார். ச்சே... அதை வாங்கிய அவர் கையில் ஒரு நடுக்கம், மனமும் வயிறும் முந்த போட்டிபோட, எப்பொழுதும் போல் வயிறு வென்றது தெரிந்தது. பின் நாங்கள் எல்லோரும் பள்ளி சென்று அன்றைய பொழுதை சுபமாக முடித்தோம்.

சரியாக ஒரு வாரம் கழித்து நான் பள்ளிச்செல்லும் வழியில் மஞ்சகுப்பம் பிள்ளையார் கோவில் சாலை ஓரத்தில் ஒரே கூட்டம். நான் உடனே சைக்கிளை நிறுத்தி என்ன வென்று பார்த்தால், அவர் தான் சாலையொரம் இரத்த வெள்ளத்தில் மூச்சு பேச்சின்றி கண்கள் வெறித்து பார்த்திருந்தார். சர்வ நிச்சயமாக தெரிந்தது அந்த உடலில் உயிர் இல்லையென்று ஆனால் அந்த கண்கள் மட்டும் என்னை என்னமோ செய்தது அநேகமாக பேசியது. சில நேரம் அங்கேயே இருந்த நான் பின்பு போலீஸ் வந்ததும் கிளம்பிச்சென்றேன். அன்று முழுவதும் பாடத்தில் மனம் லயிக்கவில்லை, அவரது சிந்தனைகளே மீண்டும் மீண்டும் மனதில் நிழலாடியது. மனதைத் தேற்றிக்கொண்டு என் நண்பனிடம் மெதுவாக என் மன உளைச்சலை கூறினேன். அதன் பிறகு தான் அவர் வாழ்கையே ஒரு போராட்டம் என மெல்ல புரிய ஆரம்பித்தது. அப்பப்பா... எவ்வளவு கஷ்டம், போராட்டம், துரோகம், கொடுமை நிறைந்தது இந்த வாழ்கை.

அவர் ஒரு ராணுவ மேஜர், இந்திய பாகிஸ்தான் போரில் பங்கேற்ற வீரன், நேர்மையாளர் குறிப்பாக மிகவும் நல்லவர். அந்த குடும்பத்தில் மொத்தம் ஆறு பேர், 3 ஆண்கள் 2 பெண்கள் மற்றும் அவர். சிறு வயதிலேயே மனைவியை பறிகொடுத்தவர் இருந்தாலும் மறுமணம் செய்யாமல் தனி ஆளாக 5 பேரையும் வளர்த்தார். எல்லாருக்கும் திருமணம் முடித்து சொத்தை பிரித்த பொது தான் வந்தது பிரச்னை. அவர் கடலூரில் மட்டும் கிட்டதட்ட பத்து வீடுகளும் மற்றும் சுற்றுப் புறங்களில் நூறு ஏக்கர்களுக்கும் சொந்தக்காரர். எல்லா பிள்ளைகளும் சொத்தை வாங்கி கொண்டு அவரை வீட்டைவிட்டு துரத்திவிட்டனர். பாவம் வசதியாய் வாழ்ந்தவர் ஒரே இரவில் பிச்சை எடுக்கும் நிலை, அதுதான் மனமும் வயிறும் போட்டிபோட்ட இடம். கிட்டதட்ட பத்து வருட பசி வாழ்கை தான் அன்று அவர் கண்களில் பேசியது. அதன் முழு அர்த்தம் இப்பொழுது தான் புரிகிறது... அப்பாடா, நரகத்தில் இருந்து விடுதலை மற்றும் எல்லாவற்றுக்கும் கடைசியாக ஒரு முற்றுப்புள்ளி.

ஒ! சொல்ல மறந்தேபோனேன்... அவர் பெயர் யோகநாதன்...